اشعار

این روزها نگاه تو از خون دل تر است            گـویـا دلت حسیـنـیۀ اشک مـادر است

شال عـزا دوبـاره نـشسته به دوش تو            شالی که حیف، سوخته از آتش در است

گـلـبـرگ های گـونۀ شبـنـم گـرفـته‌ات            زخمی، شکسته، نیلی، چون یاس پرپر است

ای وارث تـمـامـی غـم‌هـای اهـل بیت            این روزها غریبی تو مثل حیدر است

چـون دیـده‌ام تو را و سـلامت نـداده‌ام            یا تو سلام کرده‌ای و گوش من کر است

مُردن میان روضه اگرچه سعادت است            در روضه‌های فاطمیه باز بهتر است

زیرا که اشک یک شبِ این فاطمیه‌ها            بـا گـریـۀ تـمـام مـحــرم بـرابـر اسـت

حـالا بیا و روضه بخـوان آتـشـم بزن            چشمم به نالۀ تو و یک وای مادر است

یا رب کجا رواست زنی را کتک زنند            وقتی که زن مقابل چشمان شوهر است

ای زُهْـرَةُ الـزَّهـرای عـالم! کَلِّمِینِی            بـنـت رسـول الله خـاتـم! کَـلِّـمِـیـنِـی
یک بار دیگر باز کن چشمان خود را            من حـیدرم - مظلـوم عـالم - کَلِّمِینِی

«هذا فِـراقٌ بِینیُ و بِینکْ » نخـوانی            دق می‌کـنم از فـرط مـاتـم، کَـلِّمِینِی
چشمان پُر اشک تو اشکم را در آورد            هـمـراه این بـاران نـم نـم کَـلِّـمِـینِی
خانه خـرابـم می‌کـنی با رفـتن خود            من هـستم و دنیـایی از غـم کَـلِّمِینِی
غیر از شفـایت حاجتی دیگر ندارم            ای مـظـهـر فـیـض دمـادم! کَـلِّمِینِی
غیر از تو زهرا جان کسی فکرعلی نیست            درد مـرا هـمـواره مـرهم! کَـلِّـمِینِی
ای چاره سازم!خواهشت بیچاره‌ام کرد            تـابـوت هم که شد فـراهم، کَـلِّـمِینِی
من چه دهم آخر جواب دخترت را؟            محض رضای زینبت هم… کَلِّمِینِی
خورشید رویت کوثر من در کسوف است            از این کـبـودی مـجـسـم کَـلِّـمِـیـنِـی
ای سـرو من دارد غـم قـد کـمانـت            قـد مرا هـم می‌کـنـد خـم، کَـلِّـمِـینِی
امروز در مسجـد جـوابـم را ندادند            جـز تو کـسی را که نـدارم کَـلِّمِینِی
حـرفـی بزن شـایـد دلـم آرام گـیـرد            ای زُهْـرَهُ الزَّهرای عـالم! کَـلِّـمِینِی

دستاس را چرخـاندم و بوی تو پیچـید            از بقـچـۀ نان عـطـرِ بازوی تو پیچـید

سـجــاده را وا کــردم و بـا ربّــنــایــم            یـا ربّـنـای لـحـنِ دلـجـوی تو پـیـچـیـد

در را به هم زد باز باد و…یادم آورد            روزی که این در با لگد سوی تو پیچید

از بارِ شیـشه میـخِ در سر در نیاورد            تا لحـظه‌ای که سمتِ پهلوی تو پیچید

تو سوختی و دود در چشم علی رفت            تو سوختی و… روی نیکوی تو پیچید

فیضِ قنوتِ جاریِ در کاسه‌ها ریخت            در کوچه تا دستِ دعـاگـوی تو پیچـید

دیوارها نزدیک بود و ضربه سنگـین            در زیرِ معجـر طاق ابروی تو پیچـید

در لابه لای لخته خون‌ها بی‌جهت نیست            دنـدانـه‌های شـانه در مـوی تو پیچـیـد

بـیـمـارِ چـنـدین روزۀ من این زمـانـه            با نـسخـه‌هـای درد داروی تو پـیچـیـد

یک گوشه دیدم فضه با خود حرف می‌زد            تو زنده ماندی! روی بانـوی تو پیچید

امروز دیدم سفره خالی بود و…رفتم            دستاس را چرخـاندم و بوی تو پیچـید

رفتی و روز و شبم یکسره غمبار شده            نیـستی خـانه به روی سـرم آوار شده
سـهـم دستان منـم مثـل تو دیـوار شده            پسرت فـاطمه تب کرده و بیـمار شده

نفـسم! همنفـست بی‌کس و بی‌یـار شده

موقع غسل تنت بود، سرم درد گرفت            تا نگاهم به پرت خورد پرم درد گرفت
بیـشتـر دیـدمت و بیـشترم درد گرفت            زیر تابوت تو زهرا کمرم درد گرفت

دم در خیره به من تیـزی مسمار شده

آب غسلت همه از چشم تر حـیدر بود            ورم بازویت از صورت تو بدترد بود
تازه بو بردم اگر پوشیه‌ات بر سر بود            ..روی پیشانی تو جای کـلون در بود

شصتم از وضع وخیم تو خبردار شده

با چنین وقت کمم کار تنت را چه کنم؟            خون جاری شده روی کفنت را چه کنم؟
رد سـیـلـی کـنـار دهـنـت را چه کنم؟            نیمه شب گریۀ سخت حسنت را چه کنم؟

رفــتـه‌ای و اســدالله گــرفــتــار شــده

به خـدا زنـدگـیم را به نظر چرخاندند            ریشه‌ام را که تو بودی به تبر چرخاندند
خبر مـرگ تو را اهل خبر چرخاندند            تا که دیدند علی را همه سر چرخاندند

بـی‌مـحـلی به عـلـی سنّـت بـازار شده

نیستی دخترمان زار و پریشان شده است            تو چه گفتی که فقط گرم حسین جان شده است
حرف از پیرهنی آمد و گریان شده است            صحبت از بوسۀ بر حنجر عریان شده است

کـربـلا وعـدۀ دیـدار من و یــار شـده

مـوقـع گـریـه بـرای بـدن بـی‌سـر شـد            بـدنی پـاک لگـد کـوب شد و پرپر شد
قطعه قطعه پسری محضر یک مادر شد            نـوبت نـیـزه زن ناشی خـیـره سر شد

نیـزه‌ای در وسط حنجـره‌اش کار شده

پخش سبک

یار غمخوار عشق، یار بیـدارعشق           مـادر هـسـتی و، شاه دربـارعـشـق

ای عـلمدار سپاه حـیدر           قوت قـلب و پناه حـیدر

یکّـه تکـیـه گـاه حـیـدر

فاطمه؛ فاطمه؛ فاطمه؛ فاطمه؛ فاطمه؛ فاطمه

****************************

نـور محض خـدا، عـصمت کـبـریا           دخـتـر مـصـطـفـی، مــادر انـبــیـاء

ای قرار بی‌قرار محشر           اول امـیـد و امـید آخـر

ای صفای حوض کوثر

فاطمه؛ فاطمه؛ فاطمه؛ فاطمه؛ فاطمه؛ فاطمه

****************************

صـد درود و سـلام بـر روان امــام           صـد درود بر هـمه لالـه‌هـای قـیـام

بر همه مردان انقـلابی           رهبر شـیـران انقـلابی

بــر زنــان انــقــلابــی

فاطمه؛ فاطمه؛ فاطمه؛ فاطمه؛ فاطمه؛ فاطمه

پخش سبک

ای خورشید شرف و بانـوی مِهر و وفـا           اُسـوۀ پـاکـی و صبـر مــادرِ خـون خـدا

بر اهل ارض و سما ذکرِ بر روی لـبی           خـم شـده بـوسه زده بر دستـانِ تو نـبـی

عصمت خدا فاطمه یا فاطمه           نـور کـبریا فاطمه یا فاطمه

روح مصطفی فاطمه یا فاطمه **** جـانِ مرتضی

جانِ مرتضی جانِ ما فدای تو (۳)

****************************

خطبه‌ات آیۀ حق، جلوه‌ات نـور هداست           چه سان مدح تو کنم،که مداح تو خداست

قـامـتـت خـم شده از، بـار غـم های ولـی           کُشته از کـینه شدی، در راه عشق عـلی

تو شـهـیـدۀ مکـتـب ولایـتی           تو صحیفۀ رحمت و هدایتی

بحر مغـفـرت، کوهی از عـنایتی **** بی نهـایـتی

جانِ مرتضی جانِ ما فدای تو (۳)

پخش سبک

ای بانــوی بی‌همتا نـور بصـر طـاهـا            ای سـیّــدۀ عـالــم امّ الـنّـجَـبـا، زهــرا

مـادر نظـری بـنمـا، سوی بی‌ نوایانت            کعبـۀ حـقـیـقیِ مـا، آن تربـت پنهـانت

یا فاطمه، یا فاطمه، یا فاطمه (۲)

**********************

صــدّیقه و مـرضیّه انسیـــۀ حـورایی            هم کفو علی هستی هـم دختر طاهایی

ای عرش خداوندی، خاکِ قدمت مادر            من فدای درد و غم و، آن عُمرِ کَمَت مادر

یا فاطمه، یا فاطمه، یا فاطمه (۲)

*********************

ای مجلس ذکر تو عشق همه مشتـاقان            حُـبِّ تو و اولادت معنـای همـه قـرآن

من کجا و مدح تو، ای حقـیقـتِ ایمان            مـدّاحِ تـو می‌بـاشـد، ذات ایـزد مـنّـان

یا فاطمه، یا فاطمه، یا فاطمه

فـاطمه بعد از پیمبر دائمأ سردرد داشت           دستمالی بر سرش می‌بست دیگر؛ درد داشت

غصۀ اسلام را می‌خـورد جای نان شب           انحراف دین برایش خیلی آخر درد داشت

شهر پیغمبر! چرا دخت پـیمبر را زدند؟           شهر پیغمبر! چرا دخت پیمبر درد داشت؟

خاک عالم بر دهانم در به پهلویش گرفت           خاک عالم بر دهانم ضربۀ در درد داشت

بوسه بر دست عـلی زد تا دلش آرام شد           دیدن آن دست بسته صد برابر درد داشت

صبح تا شب زخم برمیداشت، شب تا صبح درد           آه، سر تا پای زخم و پای تا سر درد داشت

یک نفر از بچه‌ها هم سمت آغوشش نرفت           بچه‌ها هر وقت می‌دیدند مادر درد داشت

بی‌تو هر جا می‌روم احساس غربت می‌کنم           راه بر جایی ندارد هر چه همّت می‌کنم
بی‌تو آرام و قـراری نیست در دنیای ما           دور مانده از خوشی با هر که صحبت می‌کنم

نامـۀ اعـمـال من حـال تو را بـد می‌کـند           جمعه‌ها بدجـور احساس خجالت می‌کنم
غیر تو هر کس رفیقم شد نزد چنگی به دل           بعد ازین تا زنـده‌ام با تو رفـاقت می‌کنم
روز و شب فکر همه هستم ولی فکر تو نه           حال هر کس جز تو را آقا رعایت می‌کنم
من که باری بر نمی‌دارم ز روی شانه‌ات           با چه رویی بر تو اظهار ارادت می‌کنم
تـا نـرفـتـه فـاطـمــیـه آبـرویـم را بـخــر           فکر کن که مادرت گفته وساطت می‌کنم

امروز که جز عشق تو پندار ندارم            جز جان به قدوم تو سـزاوار ندارم
اى دلـبـر من غـیر تو دلـدار نـدارم            با غیر تو اى شیـر خـدا کـار ندارم

من فـاطـمـه‌ام واهـمـه از نار ندارم

امروز به سر چون که تو دستار ندارى            با حکم نـبى فرصت گـفـتار ندارى
لیکن تو مپـندار که یک یـار ندارى            یا اینکه غریب استى و دلدار نداری

من فـاطـمـه‌ام مـانـع گـفـتـار نـدارم

فریـاد که بردند ز من بوالحـسنم را            گم کرده‌ام امروز خـدایـا وطـنـم را
پـامـال نـمــودنـد الـهـى چـمــنـم را            وا می‌کنم امروز به نفـرین دهنم را

در راه تو از گـفتن حق عـار ندارم

خون در دلم از داغ تو اندوخته بهتر            در محفل من شمع تو افروخته بهتر
آن سینه که شد محرم تو دوخته بهتر            مویى که به کارم نخورد سوخته بهتر

من حـوصلـۀ این هـمه آزار نـدارم

چون پاى تو آید به میان مادّۀ شیرم            گردست دهد در وسط کوچه بمیرم
عالم همه فـهمید به عشق تو اسیرم            با نام تو در نـار بگـویم که مجـیرم

من خود شررم واهمه از نار ندارم

جان می‌دهـم امروز که دلدار بماند            بر صفحۀ جان نقش تو اى یار بماند
زهـراى تو بین در و دیـوار بـمـاند            قـدرى ز لبـاسم نوک مسـمـار بماند

من وحـشتى از لطمۀ مسـمار ندارم

تبـدار شده در تب و تاب تو تن من            بیـمار شده از غـم عـشقت بـدن من
بشنو تو در این لحظه على جان سخن من            اینگونه مبین سـرخ شده پیرهن من

و اللَّه کـه مـن جـامـۀ گـل‏ـدار نـدارم

اکنون که عدو دست یداللهى توبست            اینگونه مپندار که زهراى تو بنشست
بر معجر خود گر بنهد فاطمه‌ات دست            از جاى درآرد به خدا هر چه ستون است

صد حیف که من رخصت پیکار ندارم

رفتند بنى هاشم و درد است به سینه            تکـذیب شده فـاطمه از فـرقـۀ کـینه
حیدر شده محزون چو من زار و حزینه            امّـیـد مـدد در هـمـۀ شـهـر مـدیـنــه

جز حمزه و جز جعـفر طیار ندارم

خـلاصه استجـابت شد دعـایـم            روم امـشـب بـه دیـدار خـدایـم

بگو همسایه‌ها راحت بخـوابند            که دیگـر در نـمی‌آیـد صـدایـم

در این ساعات آخر ای علی جان            بـرای تـو وصیـت مـی‌نـمـایـم

به فکر ازدواجت بعد من باش            جـوانی تو هـنوز ای مقـتـدایـم

برای بـدرقـه از خـانه تا قـبـر            تـو تـابـوتـی مهـیّـا کـن بـرایـم

کنار قـبر من قـرآن بخوان که            شـدیـداً عــاشـق ایـن آیـه‌هـایـم

مـبـادا دشـمـنـان مـن بـیـایـنــد            برای دفـن و تـشیـیع و عـزایم

سلامـم را رسان تا به قـیـامت            عـلـی جـان به تـمام بچـه‌هـایم

حـلالـم کن که تـنهـایت نهـادم            حـلالـم کـن برای گـریـه‌هـایـم

خـدا حـافـظ امـیـرالـمـومـنـیـنم            که دیگـر مـی‌روم نـزد خـدایم

آسمان ماتم گرفته، غصه دار فاطمه است            در عـزای فـاطمیّه بی‌قـرار فاطمه است

این دهه صاحب زمان صاحب عزای مادر است            صاحب این غصه‌ها خود سفره دار فاطمه است

بین مجلس نالۀ " ای وای مادر می‌رسد"            مجلس ما دست شخصی از تبار فاطمه است

مصطفی با بوسه بر او می‌رود سمت خدا            راه معراجی شدن در اختیار فاطمه است

هرکه اینجا اشک خود را خرج هیئت می‌کند            روز وانفـسا یقـیـنا در کنار فاطمه است

تک تک گریه کنان را سمت کوثر می‌برد            دست گیری کردن از بی‌چاره، کار فاطمه است

در مدیـنه چـادرش را پـرچم اسلام کرد            دادن درس بصیرت راهکار فاطمه است

در تمام عـصرها باید ولایت را شناخت            پس ولایی کردن ما شاهکار فاطمه است

سینۀ ما هست پس زهرا نمی‌خواهد حرم            قلب مومن وقف زهرا و مزار فاطمه است

مـادریِ فـاطمه خـیلی به دردم می‌خورد            نوکرش روز قیامت هم جوار فاطمه است

می‌کشم بر روی چشمم خاک چادر را هنوز            چـادر خـاکی برایم یادگـار فـاطمه است

طوبای مرتضی که زمانی رشیده بود            دیـگـر ز تـنـد باد بـلا قـد خـمـیـده بود

غرق سکوت خسته و مجروح و بی‌نفس            شمعی که قطره قطره به آخر رسیده بود

حتی برای حرف زدن هم توان نداشت            طوفـان شعـله‌ها نفـسش را بـریده بود

تـنـهـا شـرارۀ دلـش این بـود که چـرا            کار عـلـی به خانه نشینی کشیده بود؟

جـای رسـول، در عـوض لیلة المبـیت            با جان خویش جان علی را خریده بود

آن روز درد غنچه خود را به خاک سرخ            بعد از جسارت در و دیـوار دیـده بود

داغِ عـظـیـمِ نـاحـلـة الـجـسم را عـلـی            تنها به شانه در شب دفـنش کشیده بود

زودتر کـاش بـمیرم زِ غـم اما چه کنم            مانـده‌ام با تنِ تو با چه کـنم با چه کنم

خـواسـتـم تا که نَـگِـریَـم به کـنـارِ بابا            خواستم تا که نَگِریَم به تو اما چه کنم

گریه سخت است به مَردِ تو ولی می‌گِرید            زیر لب زمزمه‌اش این شده زهرا چه کنم

از سرِ شب که زدی شانه به مویم به لبت            خون به جایِ نَفَست آمده حالا چه کنم

بسکه خون می‌چکد از پیرهنِ تازۀ تو            بارها گـفـته‌ام ای وای که بابا چه کنم

دیدم آن روز چه آمد به سَرَت در آتش            مانده بودم که در آن همهمه تنها چه کنم

در و دیوار به هم خورد و تو را خُرد نمود            می‌شنـیدم نَفَـست را که خـدایا چه کنم

من به دنبـالِ تو و فکرِ همه کُـشتنِ تو            کَس نمی‌گفت که در زیرِ قدمها چه کنم

پلکِ سرخِ تو قرار است مگر وا نشود            تو بگـو با دلِ دلـتـنگِ تـمـاشا چه کنم

هرچند دیگر خـسته‌ای از زندگـانی            راهی اگر دارد بمان خـیلی جـوانی

حـتـی هـنـوزم با نگـاه نـیـلـی خـود            غم های عـالم را ز دوشم می‌تکانی

خورشید چشمت را رها از چادرت کن            این روزها مثـل کـسـوف نـاگهـانی

من با سکوتت انس میگیرم شما هم            با درد پهـلـو سعـی کن پیـشم بمانی

تـسبـیح هم می‌افـتـد از انگـشتهـایت            ای جان من اینقدر یعنی نیمه جانی؟

دیوار و در هر روز هنگام عبورم            گـفـتـنـد از تـو بـا زبـان بـی‌زبـانـی

این روزها حال و هوایت فرق کرده            لحن غـم انگـیـز صدایت فرق کرده

آخر نگـاهت را چرا از من گرفـتی            شـایـد نـگـاه من بـرایت فـرق کرده

آنقـدر بانـو خـسته‌ای از مانـدن خود            که در حضور من دعایت فرق کرده؟

از محـرم خود رو گرفـتی تا نـبـینم            رنگ عـقـیق چـشم هایت فرق کرده

دیـوار و گـاهی شانه‌های مجـتـبایت            در خانه و کوچه عصایت فرق کرده

در سن هـجـده سالـگـی بـاور ندارم            ایـنگـونه این قـدّ رسـایت فرق کرده

از لرزش زانوی من یک شهر فهمید            حال و هـوای مرتضایت فرق کرده

دیگر مدیـنه مثل سابق باخـدا نیست            زهرای من حالا حکایت فرق کرده

گـدای اهل بـیـت تا به آسـتـانـه می‌رسد           عطا و لطف هل اتی ز هر کرانه می‌رسد

ولیِ عصر هر کجا همیشه شد گره گشا           به سوی ما عنایتش به هر بهانه می‌رسد

اگرچه بی‌لـیـاقـتـم، بـرای یـار زحـمـتم           خوشم سلام هر سحر به آن یگانه می‌رسد

به خاک غم نشسته‌ام، چراکه پَر شکسته‌ام           مگر پرنده این چنین به آشیانه می‌رسد؟!

شده امیـد من هـمه، نـوای یابن فـاطـمه           به داد من همین نـوای عاشقانه می‌رسد

رسیده وقت پا شدن، به هوش باش سینه زن           به شهر ما دوباره خیر مادرانه می‌رسد

فقط نه بیت هل اتی، به شعله سوخت از جفا           تمام نار دوزخ از همین زبـانه می‌رسد

بس است بهرِ گل همین، که خوب پرپرش کند           به سمت صورتش که باد تازیانه می‌رسد

به روی خاک مادری نشسته است ای خدا           گمان کنم به سختی آخرش به خانه می‌رسد

دلیل غـاضریه در وجـود فـاطمیه است           بدون فـاطمیه کس به کـربـلا نـمـی‌رسد

لطفی نما غلام به لب جان رسیده را            بشنو فغان این دل در خون تپیده را

چـشمی دگر بده صنما تا كه بنگـرم            آن خـال گـوشـۀ لـب تو آرمـیـده را

روح لطیف تو نفـس پـاك و حق تو            در بند خود كشیده صفای سپـیده را

صف بسته‌اند سرو و صنوبر به راه تو            تا خـم كـنند پـیـش تو قـد كـشیـده را

امشب بیا كه سینه پُراز شور عشق توست            تا فـرش پـای تو بنـمایم دو دیـده را

جانا... دلـم هـوای تو كرده تفـضّلی            وقف تو كرده‌ام دل از غم رمیده را

پرده بكش ز چهره ببینم دمی تو را            بر من نشان بـده وجـنـات نـدیـده را

شد فاطمیه و دل ما مست فاطمه است            بر ما عیان نما حـرم آن شهـیـده را

اشك مرا بگـیـر و ببر نـزد فـاطـمه            مرهـم گـذار زخم تـن قـد خـمیده را

ما را ببر به علقمه یا اینكه خود بیا            تشریـح كـن قـصۀ جـسـم دریـده را

تیغ دو سر بكش ز نیام و بریز سر            بستان تقاص خون سرِ سر بریده را

عـاقـبـت دردم دوا خـواهـد گـرفـت            دامـنـت دست مـرا خـواهـد گـرفت

هر شب "الـلهم عجل..." خـوانده ام            روزی آخر این دعـا خواهد گرفت

من اگـر مُــردم غــبــارم عــاقـبـت            روی دامـان تو جـا خـواهـد گـرفت

ای ز مـادر مـهـربـان تـر خـوب‌تـر            کی دلـت از دست ما خواهد گرفت!

چشمت این ایـام خون خواهد شد و            قلبت از این روضه‌ها خواهد گرفت

تو اگر یک بار روضه خوان شوی            روضـۀ ما تـازه پـا خـواهـد گـرفت

روشن است از حال و روز مادرت            زود بیـمـارت شـفـا خـواهـد گرفت

بعـد از این هـمسایه راحت می‌شود            حـیـدر از فـردا عـزا خواهد گرفت

فـاطــمــیــه عـاقـبـت از دسـت تــو            دست من یک کـربلا خواهد گرفت

مـادری دارم به نـام بـانـوی روز الـست           دست و بازوی خدا را اوست چون بازو و دست

مادری دارم که شأنش در حدیث قدسی است           او همان سرلوحۀ لوح و قلم بود از الست

مادری دارم که هستی هست زیر چتر او           در هدایت شیوه‌ای دارد جهان را، چیره دست

مادری دارم که با فـتح المبینِ کـوچه‌اش           نقطۀ عطف دفاعش از علی پشت در است

انقلاب فـاطمی دست عـلـی را بـاز کرد           ورنه محکم ریسمانِ جهل را ابلیس بست

بازوی زهرا شکست و دست مولا بسته شد           شد از اینجا کوثرِ قرآن به عالم سرپرست

کوچه را گفتم که سیلی نور چشمش را گرفت           آنقدر گویم که حتی از حسن هم دیده بست

آشنـاتـر از هـمـه بـا مـادرم، دیـوار شـد           چادرش خاکی شد و رویش از آن دیوار خست

گـوشواری که جـدّم هدیه بر او داده بود           پیش من شد پاره پاره،لالۀ گوشش شکست

بسکه اهل کذب تکذیبش نمودند ای دریغ           تار و پود آرزوهای عـلی از هم گسست

آنکه نور سجده‌اش روشن تر از خورشید بود           یک تنه جنگید با خفـاشهای شب پرست

مادر من با چهـل نامرد جـنگـید آشکـار           ای بنازم همتش را یک زن و این ناز شَست

نور را با تارِ بی‌پروا چکار ای اهل درد؟!           هـیـزم آوردند مـردم! مردم آتـش پرست

مادری دارم که پشت در سپر شد بر علی           سیـنۀ گـنجـینۀ اسـرار پشت در شکـست

بی‌امان ضرب لگـد آمد به درب سوخته           ضربه‌ها از بسکه سنگین بود او از پا نشست

مادرم از زیر در می‌خواند مولا را به خویش           پایکوبان حمله ور بودند و مادر پای بست

جـانشین وحـی، شد خـانه نـشین امّا نشد           بعد پیغـمبر دمی دین خـدا بی‌سـرپرست

خود تسلی می‌دهم خود را در این داغ بزرگ           نالۀ مادر به گوش آید هنوز از دوردست